لیلیا:
خیلی وقت بود ایالت مالیفیس رنگ آرامشو به خودش ندیده بود.
روزی نبود که لیلیا به تراس بزرگ سالن مرکزی قصر نیاد,به شهر تفلیس زیر پاش نگاه نکنه,و غصه نگرانی مردمش رو,که حتی تو صورت هاشون معلوم بود نخوره....
دردناک تر از همه,چشمای سرد و غمگین شاه استفان بود!
به چشم بارها دیده بود که شب ها,شاه استفان روبروی تصویر بزرگ نقاشی شده ملکه فوت شده,زانو میزنه,تا جون به تن داره ناله سر میده...
کاش شاه استفان کمی غم هاشو با لیلیا به اشتراک میذاشت,دیدن پدرش تو این وضعیت,دردناک ترین غم دنیا بود!
ابروهای ظریفش به هم گره خورد...نفرت همیشگی اومد سراغش!
لرد جورج التون!
پادشاه کشور کینگهام,که تا چندی پیش,فرمانده رده پایینی بیش نبود...
با نامردی و دسیسه,به راحتی شاه سابق رو کشته بود و جاشو پر کرده بود...
در عرض یک ماه با تمام زرنگی همه سربازان و مردمشو متحد کرده بود,کشورهای همسایه رو فریب داده بود و....
لیلیا فکر میکرد کاش زودتر انتقام خون ملکه فقیه,لیدیا رو با دستای خودش میگرفت...
کاش همه فنون شمشیرزنی رو روی التون پلید طینت اجرا میکرد...
انتقام ایالت هایی که دونه به دونه از پدرش گرفت!و حالا تنها شهر تفلیس مونده بود....پایتخت مالیفیس!
که اونم یا باید معجزه ای میشد و نجاتش میدادن,یا باید سریعا رهاش میکردن.....