"هنوز وقت رفتنت نرسیده... تو باید به عنوان میزبان من یک کار دیگر انجام دهی" صدایی مرا خواند.
من به سختی می توانستم ببینم یا صحبت کنم، اما چگونه می توانم چنین چهره زیبایی را از دست بدهم؟ مردی بسیار خوش تیپ بود که با چشمانی مهربان به من خیره شد.
.....
"آیا من به اندازه کافی زجر نکشیده ام؟ آیا نمی توانم فقط استراحت کنم؟» من فریاد زدم. چرا می خواهم در چنین دنیای بی رحمی بمانم؟
«آیا نمی‌خواهی انتقام مرگ پدر و مادرت را بگیری؟ آیا نمی خواهید چیزی بزرگتر شوید؟ من می توانم آن را انجام دهم!» مرد زیبا با صدایی جذاب گفت.
"تو... تو کی هستی؟" با دلی مضطرب پرسیدم.
پدر و مادرم همیشه می گفتند خدا تنها کسی است که به من اهمیت می دهد! شاید در آخرین ساعات زندگی ام، او برای نجات من آمده است.
«مرا مرگ صدا کن…»